de laatsten zijn thuis

vrijdag 18 september
Gisteren zijn wij (Nathalie en Willemien) thuisgekomen. Kangwa heeft ons donderdagmorgen om half zes bij de lodge in Lusaka opgehaald en na een lange (pfff) reis kwamen we om kwart over tien 's avonds op Schiphol aan. Daar stond Bart ons op te wachten! De non die ons een maand geleden had opgewacht was er nu weer, nu op mensen van het Leger des Heils uitgeleide te doen. Ik heb nog even met haar gepraat. Leuk!
De komende dagen zal ik nog wat foto's toevoegen en maandag hebben we een afsluitende bijeenkomst. Kortom: wordt vervolgd
Willemien

Over het zebrapad terug naar Nederland

Verdere ontmoeting met de bisschop van de Brethrern in Christ

We waren uitgenodigd om bisschop Hamukangandu nog eens te ontmoeten op zijn thuisbasis in Choma. Deze stad ligt op de route van Livingstone naar de hoofdstad Lusaka. In de streek van Choma begon de missie van de Brethern in Christ Church eind 19e eeuw. Het merendeel van deze kerk woont nog steeds in de zuidelijke provincie van Zambia, hoewel ze inmiddels in heel het land kerken hebben gesticht. De Brethern zetten speciaal in op theologische scholing, ook van de leken. Tegelijkertijd verlenen ze praktische hulp bij de problematiek van HIV/aids, tuberculose en malaria. Enerzijds helpen ze de zieken met verpleging en medicijnen, anderzijds ondersteunen ze de familie van de patiënt met het verwerven van inkomsten en het verbouwen van voedsel. Zonder voldoende voedsel en huisvesting heeft een patiënt immers geen kans om te overleven. De Brethern in Christ zijn inmiddels erg succesvol met het verlenen van microkrediet. Tijdens ons gesprek kwamen we indringend te spreken over de oecumene in Zambia; de bisschop is een volle termijn van drie maal drie jaar de gekozen voorzitter van de Raad van Kerken van Zambia geweest. Als het erop aankomt schuiven de kerken in Zambia hun verschillen terzijde en trekken gezamenlijk op om oplossingen te vinden voor problemen als armoede, corruptie en ziekenzorg. De bisschop benadrukte dat geloof niet zonder daden kan. We stemden daar van harte mee in. Hij sprak de wens uit om een keer in de doopsgezinde gemeente Bussum-Naarden voor te gaan en een plan voor een tegenbezoek werd geboren.

Dieren rond Livingstone

De grootsheid van de natuur dichtbij de Victoria-watervallen bleek al direct toen we aan de overkant van de Zambesi-rivier een paar olifanten zagen. Dit was nog maar het begin, want op onze tocht door het Mosi-oa-tunya National Park hadden wij het geluk een grote familie olifanten tegen te komen. Het waren er zeker dertig. Uiteraard gaven we deze groep de tijd om rustig over te steken over de weg waarover wij aan kwamen rijden (zie foto). Toen de laatste olifant eindelijk overgestoken was, merkten we dat we met ingehouden adem hadden zitten kijken: een zucht ontsnapte ons. Bij zonsondergang voeren we met een kleine boot over de Zambesi-rivier. Een kleine groep olifanten koos dit moment uit om de rivier over te steken. Fenomenaal was het om te zien hoe de grote olifanten de kleine hielpen door ze uit het water op te tillen. U begrijpt het al: we waren opnieuw ademloze toeschouwers.
Chris en Afke

Van Vic Falls naar Lusaka

Maandag 14 aug
Een lange busreis in een oude bus. De rugleuningen konden alleen nog in de stand ‘achterover’ en de armleuning moest je op de een of andere manier op je heup laten leunen. En stof. STOF. Dat hadden we nog niet eerder genoemd. Het is overal STOF. Geel, rood, grijs. En gaat overal tussen en in zitten.
Toch mooie reis! Dominee Kangwa Mabuluki was zo vriendelijk om ons op het drukke busstation op te komen halen en had een fantsatische lodge voor ons geregeld. ’s Avond heel gezellig met hem gegeten en gesproken over TEEZ en de verschillende soorten kerken in Zambia en Nederland.
Nu nog twee dagen Lusaka, hopelijk naar Charles van het Mukwa project en naar Women in Mining. We wachten op telefoontjes.
Willemien

Zimbabwe lokaal

Op zo’n 40 km afstand van Vic Falls hebben we twee scholen bezocht: de pre-school die Marleen met haar vrienden heeft gebouwd en een primary (basis)school op hetzelfde terrein. De school van Marleen is een prachtig gebouwtje. Een centrale ruimte met twee ronde pilaren in het midden. De binnenkant is nog niet helemaal klaar. De wanden worden geschilderd in lichte tinten en op kleuterhoogte komt er langs alle wanden schoolbordverf. Op de basisschool zijn drie klaslokalen. Er waren wel wat kinderen, maar niet de 350 die er zouden moeten zijn. De leraren waren er trouwens ook niet. Die zijn aan het staken voor een hoger loon. Ze verdienen nu ongeveer 150 euro per maand. Er zijn kleine huisjes waar ze met hun familie kunnen wonen en er is ook een groentetuin waar ze wat kunnen verbouwen. Maar al met al lang niet genoeg om van rond te komen. DE directrice was er wel en die vertelde ons dat vorig schooljaar er vier maanden geen les was gegeven vanwege stakingen. Nu waren er een aantal vrijwilligers met de kinderen bezig. Alle kleurpotloden, gummetje, pennen, loeps enz. die we mee hebben genomen zijn naar deze school gegaan. Als een kind iets bijzonders heeft gedaan, verdrietig is o.i.d. dan krijgt het iets hiervan. Ik heb uitdrukkelijk afgesproken dat het niet alleen maar naar ‘de beste van de klas, mag gaan. Ook je best doen, gevallen zijn of het feit dat er iemand in je omgeving is overleden is een reden voor iets moois. Alle brillen gaan trouwens naar een gezondheidscentrum waar eens in de drie maanden een oogarts een week lang spreekuur heeft.
We zijn doorgereden naar de hoofdman Andrew. Daar werden we hartelijk ontvangen op het erf van zijn vader. Een keukenhut en een buitenkookplaats, hutten voor ieder gezin dat er woont (een stuk of drie vier). De vader van het Andrew heeft twee jaar geleden tegen hem gezegd dat hij een vrouw moest zoeken en een eigen erf moest beginnen. Naast dat van zijn vader.
Later zijn we naar het land gegaan dat is toegewezen aan Marleen en Brian. Zij willen een bakkerij en een restaurant beginnen. De chief kan je dat toewijzen. Je krijgt het land niet, maar mag het gebruiken. Mits je binnen een half jaar begint met bouwen. Hun stuk land is werkelijk prachtig gelegen. Helaas kwamen we er ter plekke achter dat er illegaal gekapt wordt, vooral de grote mahoniebomen moesten het ontgelden. Tegen de avond kwamen we bij de chief zelf aan. Ook daar een hartelijk welkom. Voor we het wisten zaten we op kleine krukjes in een kring te praten en waren de vrouw en dochter verdwenen in de keuken om een heerlijk maal te maken. Deze chief was echt zoals je je een chief voorstelt: wat ouder, bedachtzaam, meer vragen stellend dan zelf vertellen. Maar toen Brian vroeg hoe je het beste een hut kon bouwen stak hij snel van wal. Duidelijk bereid om te helpen daar waar hij kan.
willemien