Op zo’n 40 km afstand van Vic Falls hebben we twee scholen bezocht: de pre-school die Marleen met haar vrienden heeft gebouwd en een primary (basis)school op hetzelfde terrein. De school van Marleen is een prachtig gebouwtje. Een centrale ruimte met twee ronde pilaren in het midden. De binnenkant is nog niet helemaal klaar. De wanden worden geschilderd in lichte tinten en op kleuterhoogte komt er langs alle wanden schoolbordverf. Op de basisschool zijn drie klaslokalen. Er waren wel wat kinderen, maar niet de 350 die er zouden moeten zijn. De leraren waren er trouwens ook niet. Die zijn aan het staken voor een hoger loon. Ze verdienen nu ongeveer 150 euro per maand. Er zijn kleine huisjes waar ze met hun familie kunnen wonen en er is ook een groentetuin waar ze wat kunnen verbouwen. Maar al met al lang niet genoeg om van rond te komen. DE directrice was er wel en die vertelde ons dat vorig schooljaar er vier maanden geen les was gegeven vanwege stakingen. Nu waren er een aantal vrijwilligers met de kinderen bezig. Alle kleurpotloden, gummetje, pennen, loeps enz. die we mee hebben genomen zijn naar deze school gegaan. Als een kind iets bijzonders heeft gedaan, verdrietig is o.i.d. dan krijgt het iets hiervan. Ik heb uitdrukkelijk afgesproken dat het niet alleen maar naar ‘de beste van de klas, mag gaan. Ook je best doen, gevallen zijn of het feit dat er iemand in je omgeving is overleden is een reden voor iets moois. Alle brillen gaan trouwens naar een gezondheidscentrum waar eens in de drie maanden een oogarts een week lang spreekuur heeft.
We zijn doorgereden naar de hoofdman Andrew. Daar werden we hartelijk ontvangen op het erf van zijn vader. Een keukenhut en een buitenkookplaats, hutten voor ieder gezin dat er woont (een stuk of drie vier). De vader van het Andrew heeft twee jaar geleden tegen hem gezegd dat hij een vrouw moest zoeken en een eigen erf moest beginnen. Naast dat van zijn vader.
Later zijn we naar het land gegaan dat is toegewezen aan Marleen en Brian. Zij willen een bakkerij en een restaurant beginnen. De chief kan je dat toewijzen. Je krijgt het land niet, maar mag het gebruiken. Mits je binnen een half jaar begint met bouwen. Hun stuk land is werkelijk prachtig gelegen. Helaas kwamen we er ter plekke achter dat er illegaal gekapt wordt, vooral de grote mahoniebomen moesten het ontgelden. Tegen de avond kwamen we bij de chief zelf aan. Ook daar een hartelijk welkom. Voor we het wisten zaten we op kleine krukjes in een kring te praten en waren de vrouw en dochter verdwenen in de keuken om een heerlijk maal te maken. Deze chief was echt zoals je je een chief voorstelt: wat ouder, bedachtzaam, meer vragen stellend dan zelf vertellen. Maar toen Brian vroeg hoe je het beste een hut kon bouwen stak hij snel van wal. Duidelijk bereid om te helpen daar waar hij kan.
willemien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten