Kitwe, woensdag 26 augustus 2009
Ieder van ons was op haar/zijn eigen manier enigszins gespannen over wat we zouden gaan meemaken vandaag. Wij mochten meelopen met de “Care givers van the Anglican Church” in een buiten gebied van Kitwe. Na 20 minuten gereden te hebben over een weg welke eens voorzien was van asfalt, maar nu voornamelijk bestaat uit gaten en diepere gaten en resten van asfalt. We kwamen aan en werden welkom geheten door een groep dansende vrouwen en 2 heren, in uniformen, zij waren de mensen die ons later gingen rondleiden door hun wijk. Als er al ijs was dan was het zeer snel gebroken omdat ze erg moesten lachen om mijn heup gewieg. Na een voorstel rondje gingen we op pad. Het bleek dat al deze mensen zich tenminste 2 dagen in de week geheel vrijwillig en belangloos inzetten om hun zieke mede mens te helpen. We gingen lopend op pad, allemaal contact makend met de kinderen die wij op straat (lees zandpad) tegen kwamen. Eerst bezochten wij een jongen van tien, hij was gelukkig al aan de beterende hand, hij bleek HIV besmet, leed aan TBC en had een hernia. De hernia kon pas verholpen worden als de TBC bestreden was. De hele familie was blij dat wij op bezoek kwamen en gaven ons maar wat graag een hand. Ze vertelden trots dat de genezing van hun zoon mede aan de hulp van de care givers te danken is. Deze blijdschap, dankbaarheid en ook het vertrouwen in the care givers kwam bij ieder bezoek naar voren, maar ook de familieleden werden geprezen dat zij de zieke zo goed ondersteunen. De care givers vroegen hen steeds of ze dit wilden blijven doen omdat dit het genezingsproces zeker ten goede kwam. Zo kwamen we ook bij een meneer die eigenlijk zo ziek was dat hij normaliter sliep als the care giver langs kwam, maar nu vanwege het feit dat buitenlandse mensen HEM blijkbaar de moeite waard vonden en tijdnamen om HEM te komen bezoeken, maakte dat hij wakker was, aangekleed, zijn kamer opgeruimd. Sterker nog hij zat glunderend op zijn bed te wachten. Vertellend hoe fijn het was dat hij elke week bezocht werd door ZIJN Care GIVER. Op het moment dat we vroegen of we een foto van hem mochten maken was dit prima alleen wilde hij wel staand op de foto. Dus met al zijn kracht stond hij lachend op. We liepen door, gevolgd door een steeds groter wordende groep kinderen. Dit hadden we zelf een beetje veroorzaakt. Je denkt: ik geef een paar kinderen een ballon kunnen ze samen spelen, ook de pop van Emy en het spelletje van Menno vonden een nieuw iemand, maar voor je het weet lopen er hordes kinderen te vragen/bedelen om speelgoed. Na deze indrukwekkende wandeling kwamen we terug bij het startpunt en gingen we evalueren. Iedereen was erg onder de indruk van de inzet van the care givers, ze werden dus erg geprezen en bedankt. Hierna gingen we lunchen met de Bisschop. Ik had nog niet verteld dat we deze hele dag werden vergezeld door de Bisschop van the Anglican, een meneer van 50 die net zijn vrouw verloren had aan borstkanker en 2 jonge opgroeiende kinderen heeft. Hij bleek niet alleen Bisschop van het gebied maar ook nog tijdelijk te zijn aangesteld als Aartsbisschop van heel Zambia. Malawi, Botswana. Het bijzondere van deze man was niet alleen dat hij ruim de tijd nam om met ons mee te gaan, hij was ook één van de groep, ook bij de care givers. Hij sprak ook vol bewondering en respect over en met the caregivers. Na afloop van de lunch om 15.45 uur vertrokken Jonathan en ik richting vliegveld Ndola om de tweede auto te halen. Gelukkig en helaas realiseerde ik me net buiten Kitwe dat ik mijn creditcard in the guesthouse had laten liggen. Jonathan was terecht zwaar geïrriteerd. Dus omdraaien en snel terug naar het hotel om toch de auto op te kunnen halen.
Nathalie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten