Tussen en na de kerkdiensten hebben we veel mensen ontmoet. We waren echt de enige blanken, maar ik voelde me helemaal niet bekeken. Wel vielen we op, maar dat is wat anders. Veel mensen komen op je af en heten je welkom, met een handdruk die uit drie speciale ‘grepen’ bestaat. Vrouwen omhelzen je vaak, en dat bestaat dan uit kussen aan twee kanten. Soms knopen mensen een gesprek aan. Zo ging de vice-president met mij een serieus gesprek aan. Daar ik vice-voorzitter in Haarlem ben, konden we veel uitwisselen. Hij met een gemeente van bijna 2500, terwijl we in Haarlem rond de 600 zitten. “Hoe lang mogen vrouwen/meisjes die ongehuwd zwanger worden niet in de kerk komen?” En: “wij drinken de wijn bij het avondmaal tegenwoordig uit aparte bekertjes, hoe doen jullie dat?” Dat wij vrouwelijke dominees hebben verbaasde hem niets, dat is in Zambia heel gewoon, maar toen ik vertelde dat openlijke homo’s bij ons ook gewoon predikant kunnen zijn, werd het toch wel even stil. Lang hebben we gesproken over hoe je de dienst aantrekkelijk kan maken voor zoveel mogelijk mensen. In Zambia is het gros van de mensen jong, daarop is de dienst afgestemd. De ouderen vinden dat niet altijd prettig, maar snappen wel dat het nodig is. Probleem bij deze bevolkings-(c.q.kerk)opbouw is wel dat er weinig ouderen zijn voor het kader. Terwijl wij in Nederland juist zitten met een gebrek aan kader van juist wat jongere mensen.
De gemeenschappelijke dag is afgesloten met een lunch met zeer veel Zambianen uit het TEEZ-kader. Een lunch die om 13.00 uur zou beginnen. Om 14.00 uur was het overheerlijke eten er al! Veel aandacht voor elkaar, tafels met vier tot zes personen, zodat een gesprek echt mogelijk was.
Terug in de pick-up. Tot grote verbazing van de Zambianen de vrouwen achterin en de mannen in de cabine. Nou ja, we zijn gewoon soms een beetje gek. Leuk toch.
Willemien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten